Armia Krajowa była największą organizacją zbrojną podziemnej Europy w latach II wojny światowej. W szczytowym okresie liczyła około 500 tysięcy żołnierzy. Podlegała rządowi Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. Powstała 14 lutego 1942 roku z rozkazu Naczelnego Wodza RP gen. Władysława Sikorskiego w wyniku przemianowania Związku Walki Zbrojnej.
Kolejnymi dowódcami AK byli:
– gen. Stefan Rowecki “Grot”,
– gen. Tadeusz Komorowski “Bór”,
– gen. Leopold Okulicki “Niedźwiadek” .
Żołnierze AK prowadzili nie tylko zbrojną walkę z okupantem, ale także działania dywersyjno – sabotażowe i wywiadowcze, między innymi: rozpracowali tajemnicę broni V-1, V-2. Największym zadaniem bojowym była akcja “Burza” z tragicznym jej finałem – powstaniem warszawskim (1.08.- 2.10.1944 r.).
Przez blisko 6 lat trwała nieustanna walka o niepodległą Ojczyznę.
19.01.1945 r. AK została rozwiązana. Po zakończeniu wojny żołnierze AK nie doczekali się uznania. Ostatni komendant AK został uprowadzony do Moskwy i skazany przez sąd sowiecki na 10 lat więzienia, w którym zmarł. W Polsce do 1956 r. żołnierze AK byli represjonowani, wielu z nich na podstawie fałszywych oskarżeń skazano na karę śmierci, bądź więzienie. Kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy AK zostało wywiezionych do ZSRS.
Ci, którzy przeżyli powołali w 1990 roku Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. W Polsce zaczęto przywracać pamięć o zasługach AK dla wolności narodu i państwa.
Spotkanie z dr Waldemarem Brendą w ramach cyklu „Armia Krajowa”
